Dinsdag 11 december

Gisteren was een van de zwaarste dagen tot nu toe. Ik had net Babet afgezet op school toen de auto het begaf. Tot overmaat van ramp was ik ook nog mijn telefoon vergeten. Nu stond ik gelukkig langs de ringweg bij het Digicel (KPN van Curaçao) gebouw. Gelukkig mocht ik daar de wegenwacht bellen. Dat duurt natuurlijk erg lang voordat ze in de ochtendspits bij je zijn. Ik had gehoopt dat de wegenwacht de auto wel kon maken. De motor liep wel, maar ik kon geen gas geven want dan sloeg de motor af. Omdat de wegenwacht de auto niet kon maken moest er een sleepwagen komen om ons naar huis te brengen. Noor had geluk, die kon dus niet naar school. Eenmaal thuis heb ik Brenda gebeld om haar auto te lenen, want Babet moest alweer bijna gehaald worden!
Ik samen met Noor in de Vitara naar Babet. Maar helaas op de ring begaf deze auto het ook. Het leek hetzelfde probleem als een paar weken geleden, dus ik hoopte weer op de goede hulp van de wegenwacht. Alleen dat duurt wel even, nu in de middagspits. Dus ik heb als een haas Brenda gebeld of zij iets kon regelen voor Babet. Brenda kon een auto lenen van een collega en is toen Babet gaan halen. Wat een geluk dat Brenda afgelopen zondag even de route heeft gereden van huis naar school, just in case...  Afijn, de wegenwacht had de auto weer snel aan de praat, alleen jammer, ik heb er 1 km mee kunnen rijden en toen is hij ontploft. De olie zit zelfs aan de buitenkant van de motorkap! Ondertussen werd ik door de juf van Babet gebeld dat Brenda onwel geworden was, last van de warmte had en zich niet echt fit voelde. Of het niet verstandiger was dat ik haar zou ophalen, ze hadden liever niet dat Brenda nog met Babet zou gaan rijden. De juf van school heeft mij toen opgehaald en ik ben met alle dames naar huis gereden. Brenda veel drinken gegeven en  naar bed gestuurd en de auto teruggebracht naar de collega. Wat een toestand, niet te geloven gewoon.
's Avonds contact met Nederland opgenomen om te vragen hoe het met Coos was gegaan. Nou dat was heel erg schrikken. Vrijdag hadden ze het nog over behandelen, maar op zaterdag was de situatie zo verslechterd dat Coos maandag naar huis is gebracht. Er wordt niet meer behandeld. Vanmiddag heb ik de familie gesproken en die verwachten dat het nu snel zal gaan. Gelukkig heeft ze geen pijn. Maar wat een ontzettend slecht nieuws. Al met al is het ons gisteren allemaal een beetje te veel geworden. Het was een hele verdrietige en frustrerende dag. Vandaag hebben we maar besloten om het rustig aan te doen. Brenda en de kinderen zijn vandaag thuis gebleven en ik heb 3 uur staan wachten op de sleepdienst voor de Vitara, want die stond nog steeds op een parkeerplaats aan de ringweg bij een grote supermarkt. Brenda heeft vandaag met de kinderen "schooltje gespeeld". We hadden van Babet nog aardig wat werkboekjes van Klein College en voor Noor is er op de computer altijd wel aardig wat te vinden. Ze vonden het heerlijk en ze hebben heel erg goed hun best gedaan met rekenen, schrijven, dictee, de tafels etc. Wat ook erg fijn is, is dat we door verschillende mensen vandaag zijn gebeld om te vragen hoe het was en of ze konden helpen. Zelfs Brenda's werkgever belde om te vragen hoe we het gingen doen met de kinderen en of hij kon helpen. Hij drong erop aan dat Brenda vandaag thuis zou blijven en rustig aan zou doen. Dat is erg fijn om te weten dat je hier ook weer mensen om je heen hebt die willen helpen als er wat aan de hand is.
De andere auto heb ik zelf weer aan de praat gekregen. De benzine is hier niet van dezelfde kwaliteit zoals in Nederland, het wordt immers hier gemaakt. Er zit veel vuil in en ook bij die oude auto's zit veel vuil in de tank. Ik heb een jerrycan met benzine gehaald zodat er wat meer brandstof in de tank zat. Hij was trouwens nog voor een kwart gevuld. Ik heb de motor een tijd stationair laten lopen en steeds geprobeerd wat gas te geven, zonder dat de motor afsloeg. Plots hoorde ik dat er even wat gebeurde en daarna deed de auto het weer normaal. Gelukkig maar.
Morgen zijn we hier 6 maanden, wat gaat de tijd toch snel.